Wij de wereld rondreizen? Niet nodig… de wereld komt gewoon bij ons langs!
Voor ons was de beslissing om aan een au pair te beginnen niet echt moeilijk. Onze oudste zoon ging naar school en wij vonden dat hij de vrijheid moest hebben om thuis met vriendjes te kunnen spelen. Dat paste niet bij ons onregelmatige werk en dus moest er een oppas komen die na schooltijd in huis aanwezig was. Omdat wij frequent allebei in het buitenland moesten zijn voor meerdere dagen viel een oppas moeder al gauw af.Bij de keuze van de eerste au pair hebben we doelbewust gekozen voor een meisje met een goede opleiding en wat meer levenservaring. Dat leek ons wel nuttig omdat wij niet goed wisten wat wij moesten verwachten en wat er van ons verwacht werd. Dan is het wel handig als je iemand hebt waarvan je mag verwachten dat je er goed mee kunt praten, ondanks het altijd aanwezige taalprobleem.
Svetlana kwam uit Wit Rusland en was al afgestudeerd aan de universiteit van Minsk toen ze bij ons in huis kwam. Het klikte vanaf het eerste moment en iedereen in het gezin voelde zich verwend. Svetlana zelf had namelijk één probleem met het au pair zijn, ze vond dat ze niet genoeg te doen had. Als de kinderen op school zaten dan is het niet erg spannend in huis en als je dan niets doet dan slaat de verveling toe. En dus maakte ze het huis schoon en werd alles tip top verzorgd inclusief de maaltijden.Svetlana’s antwoord op de vraag wat in Nederland het mooiste was: “Altijd warm water uit de kraan, wat een luxe! En de mensen zijn altijd vriendelijk, ongekend”. Nadat zij haar fiets vaardigheid wat opgehaald had, werd de hele omgeving verkend en in kaart gebracht. Daar hebben wij nog veel van kunnen leren, na een half jaar kende Svetlana de mooie plekjes in onze omgeving beter dan wij.
Svetlana ging ook mee op vakanties, wintersport in Oostenrijk, voor het eerst op de ski’s. Op de derde dag van die vakantie mocht ze mee aan een parapente, ’s ochtends vliegend over de bergen, ’s middags skiën. ’s Avonds wist iemand nog een rodelbaan die verlicht was. Boven op de berg, met in de hand een sleetje, staande voor een diep gat keek ze om: “Must I die today?” Het is allemaal toch goed afgelopen en ze heeft ervan genoten. Svetlana deed wat wij voor onmogelijk hielden: ze regelde dat zij hier in Nederland verder mocht studeren en tweeëneenhalf jaar later studeerde ze cum laude af in Marketing Management.

Bij onze tweede au pair kozen we doelbewust voor iets heel anders, een meisje van negentien uit Botswana. Bonolo kende geen verveling, ze was er altijd op uit.
Door de week naar het lokale vluchtelingen centrum, in het weekend naar Amsterdam. Op de verloren momenten zat zij hip hoppend op de bank voor MTV, na een jaar was een diepe kuil in de bank ontstaan.
Dat botste natuurlijk met de verwachtingen die wij van een au pair hadden en leverde dan ook de nodige discussies op. Wij hebben ervan geleerd hoe er in de Afrikaanse cultuur met de kinderzorg wordt omgesprongen, Bonolo heeft hier geleerd hoe je echt met kinderen kunt spelen.Bonolo’s antwoord op de vraag wat in Nederland het mooiste was: “Jullie hebben overal straten, lantaarnpalen en tuinen, vreemd hoor”.
Ze werd helemaal panisch als wij met de kinderen langs een vijver liepen, “beware of crock’s and hippo’s!!!”. Dat die beesten bij ons niet in de vijvers leven kon er niet in, leren zwemmen wilde Bonolo ook niet, te gevaarlijk. Terug in Botswana ging Bonolo als echte expert werken voor het lokale au pair bureau.
De derde au pair kwam uit Peru, Maria Del Carmen, dat was terug in de tijd op onverwachte gebieden. Ze was zo klein dat we een nieuwe fiets moesten kopen en haar streng katholieke opvoeding zou in de vijftiger jaren niet misstaan hebben.
Na heel wat discussies wist ze onze samenleving op waarde in te schatten. Het Nederlandse weer wilde echter niet zo wennen. Onze zomer was gelijk aan haar winter, maar onze winter… brrr! Toch wilde Maria wel mee op wintersport en kon ze genieten van sneeuw. Verkouden worden was haar grootste angst, vooral toen wij haar vertelden dat doktoren hier geen antibiotica voor een verkoudheid voorschrijven.

En de vierde, de huidige Au Pair, Anna komt uit Moldavië en is weer helemaal anders. Voor het eerst weg bij moeders pappot moet zij nog duidelijk wennen aan vrijheid.
Met horten en stoten komt het besef dat vrijheid niet zonder verplichtingen is en dat je het met elkaar moet regelen. Inmiddels zijn wij specialist geworden in het hanteren van twintig jarige meiden en genieten we volop van alle nieuwe verrassingen. Hier zie je haar op de foto … voor het eerst mosselen eten!
En wat betreft de culturele uitwisseling? ?Van onze kant uit bezien volstaat de opmerking dat wij niet meer zonodig de wereld rond hoeven te reizen, de wereld komt gewoon bij ons langs!
De kinderen spreken inmiddels behoorlijk wat Engels en weten precies wat zij van een au pair mogen verwachten. Wij letten vooral in het begin er goed op dat de au pair de juiste plek in onze roedel krijgt en dat de kinderen de nieuwkomer niet te veel uitproberen.

Familie van Woensel